Wim Drossaert, algemeen directeur van Dunea en voorzitter van stichting Nationaal Park Hollandse Duinen, kijkt terug op de afgelopen tijd en werpt een blik vooruit naar de toekomst. Waar is hij het meest trots op, wat gaat er in 2023 veranderen en welke invloed denkt hij dat het landelijk beleid voor nationale parken heeft op NPHD? “Het is zorgelijk, maar we gaan gewoon door.”

Ontwaken
“Als je in de zomer rond half zes ’s ochtends op een duin gaat staan en je ziet de zon opkomen, de mist hangt nog een beetje boven het duingebied, in de verte ligt de stad Den Haag, de eerste forens komt voorbij op de fiets, er springt net een ree weg, het is stil…” Je bent er meteen bij als Wim Drossaert vertelt waar hij persoonlijk het meest van geniet in Nationaal Park Hollandse Duinen. “Ik vind het heel prachtig om de duinen te zien ontwaken.”

Bij het ‘ontwaken’ van Nationaal Park Hollandse Duinen had Drossaert als directeur van de grootste grondeigenaar een cruciale rol. Toen hij in 2015 bij Dunea begon, vertelt hij, maakte hij kennis met alle aandeelhouders, de gemeentes in Zuid-Holland. Het viel hem daarbij op dat bijna elke wethouder vragen aan hem had over het natuurgebied, maar die bleven beperkt tot de eigen gemeentegrens. Drossaert zag een kans om al die wensen aan elkaar te verbinden – en toen kwam de verkiezing van het mooiste natuurgebied van Nederland. “Dat was de katalysator. Het was een ‘perfect storm’. Onder hoge druk heeft Dunea die campagne getrokken. En toen wij gekozen werden als mooiste natuurgebied, was dat de aanleiding voor de oprichting van stichting Nationaal Park Hollandse Duinen. Er is een werkorganisatie opgericht en we gingen partners zoeken. Georgette Leltz heeft daar met een team heel hard aan gewerkt en dat is steeds beter gaan lopen.”

Superpositief
“Ik vind die coalitie zo geweldig, zo krachtig. En daardoor krijgen we veel voor elkaar. Dankzij de coronapandemie wordt natuur veel meer gewaardeerd. Mensen gingen het nationaal park meer bezoeken en daardoor ook volop van de natuur genieten. Draagvlak in de omgeving is dan ook geen probleem. Ik ben daar superpositief over en ook trots op. Ik denk dat NPHD daar best uniek in is want wij zijn mensen en belangen gaan verbinden, wij delen dezelfde ambitie en creëren daarmee draagvlak. Dus ik zou bijna zeggen tegen de beleidsmakers: leer van ons en zie hoe het wel kan.”

Tegenstelling
Die beleidsmakers noemt Drossaert niet voor niets. Komend jaar wordt het jaar waarin de Tweede Kamer zich gaat buigen over een nieuw beleidsprogramma nationale parken. Dat baart Drossaert de nodige zorgen. “Toen we met NPHD begonnen was er het landelijk beleid voor nationale parken nieuwe stijl: het gaat om meer dan alleen natuur, ook cultuurhistorie en economische activiteit horen erbij. Natuur volgt meer de landschappelijke contouren en daardoor gaat het nationaal park ook over de Natura 2000-grenzen heen. Aan dat beleidsvoornemen en handboek voldoen we.
Maar ja, dan krijg je wisseling van de wacht, een nieuw kabinet. Mede als gevolg van andere prioriteitstelling binnen het ministerie werd het vertalen van het beleid naar uitvoering vertraagd. Dit gaf ruimte aan een adviescommissie die zeer terughoudend is met vernieuwingen en de eerder voorgenomen nieuwe stijl voor nationale parken wil terugdraaien. Deze laatste ontwikkeling past niet bij wat wij willen en dan zie je een tegenstelling ontstaan.”

In het hart
“Als ik het platsla, zie ik twee stromingen. Er zijn mensen die denken dat ze de natuur het beste beschermen door het af te sluiten, het liefst met een hek eromheen zodat mensen er niet bij kunnen. En je hebt mensen die de natuur willen beschermen door iedereen zich ervan bewust te laten worden hoe mooi het is. Dat betekent ook dat je een vorm van recreatie moet kunnen toelaten en dat je ook ruimte geeft aan natuur buiten de natuurgebieden. Ik zeg altijd: als je de natuur in je hart sluit, dan ga je er ook voor zorgen. Dan ben je betrokken. Dat is ook de stijl die wij hanteren. Ik wil mensinclusief zijn, niemand uitsluiten, iedereen is welkom maar wel op bepaalde voorwaarden.”
Het is wel duidelijk: een slagboom is Drossaert een doorn in het oog. “Stikstof houdt zich ook niet aan een hek. Er komen in Zuid-Holland veel inwoners bij die allemaal meer drinkwater willen, die willen wonen en recreëren. Meer inwoners betekent ook meer behoefte aan groen. Graag zouden wij zien dat er meer natuur- en recreatiegebieden in Zuid-Holland komen. Laat mensen de natuur ingaan omdat ze dan gaan waarderen wat ze zien. Wij als NP zijn er voor iedereen en van iedereen.”

Zorgelijk
“Tegenwoordig lijkt natuur tot polarisatie te leiden. Ik vind dat heel zorgelijk. Tegenstellingen worden vergroot terwijl we als mens in symbiose met de natuur en omgeving zouden kunnen leven. Ook het Rijk helpt niet altijd mee in het overbruggen van belangentegenstellingen. Het ministerie lijkt van koers te veranderen, op advies van mensen die vinden dat je de natuur moet beschermen door er een hek eromheen te zetten. Ik vind dat echt absoluut niet van deze tijd. Waarom vastklampen aan het verleden, waarom kijk je achteruit, waarom niet vooruit? Ik ben zelf ook bioloog en ik heb vertrouwen dat de natuur evolueert en zich altijd aanpast. We moeten natuurlijk echt wat doen aan het stikstofprobleem en het vergroten van de biodiversiteit, maar graag met elkaar en niet tegen elkaar.
Ja, wat kan gebeuren is dat wij uiteindelijk niet de erkenning krijgen van het ministerie. So be it. Ik ben nu zo ver dat ik denk: nou ja, dan niet. Nationaal park is geen beschermde naam. Wij vonden het een stuk erkenning maar niet koste wat kost.”

Hartstikke trots op ons draagvlak
“Kijk, het mooie is dat wij meer dan vijftig partners hebben. Niet alleen overheden, ook bedrijven en ondernemers. Zolang wij elkaar goed samen vasthouden en geloven in de doelstellingen van het park, gaan wij gewoon door.”

De stichting valt op dit moment onder Dunea en heeft een samenwerkingsovereenkomst met de Provincie Zuid-Holland, Staatsbosbeheer, de twee hoogheemraadschappen en de gemeente Den Haag. Drossaert: “Die samenwerkingsovereenkomst loopt dit jaar af. We gaan die hopelijk verlengen met dezelfde besturingspartners, die ook voor de financiering zorgen, dat zorgt voor continuïteit. En we gaan daar meer partijen voor uitnodigen. De stichting wordt ook verder verzelfstandigd. Het krijgt een andere formele status, er komt een directeur met een Raad van Toezicht. We gaan ook een ANBI-status aanvragen zodat sponsoring mogelijk wordt. Dat zal een groeimodel worden.”

Natuurinclusief
Naar welke plannen en ontwikkelingen kijkt Drossaert uit? “We gaan bufferzones aanleggen, dus meer natuur. Daar ligt een enorm potentieel als je dat combineert met de woonopgave. Waar mensen komen wonen wil je ook natuur hebben, dus ik zie dat als een kans om dat te koppelen. Ik pleit dan ook voor natuurinclusief bouwen en ontwikkelen. Maar ook in de bestaande wijken pleiten we voor natuur tot aan de voordeur.”

Over vijf jaar hoopt Drossaert dat het voor alle partners vanzelfsprekend is om het nationaal park mee te nemen in hun plannen en ontwikkelingen. “Het zou mooi zijn als we over vijf jaar niet meer hoeven te lobbyen om het op de agenda te krijgen bij de verkiezingen. Dat het park bij bestuurders, beleidsmakers,  en ondernemers ook in het hart zit. Wij als NPHD zijn dan de neutrale partner die onze naam en vlag eraan verbindt.”

Een belangrijke doelstelling voor Drossaert is communicatie. “Uitleg geven, ik denk dat we dat al goed doen maar dat het nog beter kan. Ik wil bos- en duinwachters niet als bekeurder, maar juist als gids, om mensen te laten zien hoe mooi het gebied is, zodat ze het in hun hart krijgen en ervoor willen zorgen.” Zo komt zijn verhaal weer bij de kern: NPHD verbindt de natuur, de partners en de mensen in het gebied. Dat gebied, waar het allemaal om draait. “Het is stil, toch dichtbij, je ziet ook activiteit. Het kost even moeite om vroeg op te staan maar ik kan het echt aanraden. Je ziet alles wakker worden: de natuur, de mens, de zon. Dan denk je: wow, wat een gaaf gebied.”